پنجشنبه ۱۲ بهمن ۰۲

استادان صنایع دستی قلمزن و آثار معاصر

۱ بازديد

استادان صنایع دستی  قلمزن و آثار معاصر

     قلمزنی معاصر ایران امروزه بیشتر در شهرهای اصفهان تهران و شیراز انجام می‌شود. جنس ظروف و لوحه‌های قلمزنی شده بیشتر از مس و برنج می‌باشد . نقوش مورد استفاده نیز معمولا از نقوش دوره‌های ممتاز و برجسته قلمزنی در تاریخ ایران است.

    البته در بین هنرمندان معاصر این رشته کارهای جدیدی با الهام از این دوران‌ها انجام شده است که مشاهده و مطالعه این آثار در گنجینه‌های کشور و به ویژه گنجینه صنایع دستی معاصر ایران سازمان میراث فرهنگی، تماشاگه تاریخ در تهران به هنرجویان توصیه می‌شود

      از اساتید معروف و معاصر هنر قلمزنی آقایان : مرحوم دهنوی، علاقه مندان، ظریف، هاکوپیان، نامجو، فیناستیان و … می‌باشند. در این بخش شما را با زندگی سه تن از این عزیزان آشنا می‌کنیم.

زنده یاد استاد مرحوم محمود دهنوی متولد ۱۳۰۵- اصفهان یکی از استادان صنایع دستی

      استاد ۸ ساله بود که در کارگاه‌های قلمزنی به آموختن و کار در این رشته مشغول شد. ذوق، اشتیاق و استعداد سرشار او باعث شد که به زودی مستقل شود و به اداره کارگاه‌های قلمزنی بپردازد. طراحی را از مکتب مرحوم استاد حاج منصور الملک فرا گرفت و به توصیه ایشان، سالها نقوش بناهای تاریخی اصفهان را مورد مطالعه قرار داد. در ادامه این بررسی‌ها تحقیق درباره طرحها و نقوش ادوار تاریخی ایران، (هخامنشیان، اشکاتیان، ساسانیان و سلجوقبان) را شروع کرد. او بر این اعتقاد بود که قلمزن باید ابتدا از گذشتگان پیروی کرده و بعد از بهره‌گیری و آشنایی کامل با آثار و سبک‌های گذشته، نوآوری کند. او هنرمندی بود که توانست قلمزنی  و زرگری دوران هخامنشی و ساسانی را که ناشناخته مانده بود با همانندسازی آثار آن دوره، کشف و احیا کند.

     سی تا چهل قطعه از این آثار و همچنین آثاری به شیوه دوره سلجوقی که تلفیقی از برنج و نقره می‌باشد در موزه هنرهای ملی ایران نگهداری می‌شود. ضمن خلق این آثار، استاد با الهام از دورانهای تاریخی هنر ایران، آثار بدیعی در رشته قلمزنی خلق کرده است

      استاد محمود دهنوی در سال ۱۳۳۴ به استخدام اداره کل هنرهای زبیا در آمد و بیش از ۲۶ ساله کارگاه قلمزنی این اداره را با هدف توسعه تعلیم و احیای این رشته اداره نمود و پس از دوران بازنشستگی چند سالی در دانشگاه هنر و دانشکده هنر دانشگاه الزهرا به تدریس هنر قلمزنی و طراحی سنتی پرداخت. نمایشگاه‌های متعددی از آثار استاد در داخل و خارج از کشور برگزار شده است. استاد محمود دهنوی بعد از ساخت ضریح حضرت رضا (ع) در سال ۱۳۸۰ وفات یافتند

استاد مرحوم محمود دهنوی از استادان صنایع دستی
استاد مرحوم محمود دهنوی از استادان صنایع دستی
اثر محمود دهنوی از استادان صنایع دستی

استاد احمد فیناستیان، متولد ۱۳۱۶- اصفهان یکی از استادان صنایع دستی

     در اصفهان از ۹ سالگی نزد استاد محمود فرشی زاده قلمزنی صنایع دستی اصفهان را آغاز کرد و پس از ۱۰ سال تجریه‌اندوزی به تهران آمد و مدت پانزده سال نیز زیر نظر استاد دهنوی، فراگیری قلمزنی را ادامه داد. ایشان از سال ۱۳۴۵ به استخدام وزارت فرهنگ و هنر (میراث فرهنگی کنونی) در آمد و اکنون مدیریت کارگاه قلمزنی میراث فرهنگی را به عهده دارد. همچنین در دانشگاه سوره و دانشکده میراث فرهنگی و گردشگری، مشغول به تدریس است. آثار استاد فیناستیان در موزه چهل ستون اصفهان، موزه هنرهای ملی ایران و میراث فرهنگی نگهداری می شود.

استاد احمد فیناستیان از استادان صنایع دستی
استاد فیناستیان از استادان صنایع دستی

استاد محمدرضا پوشیده نامجو متولد ۱۳۲۲- رشت یکی از استادان صنایع دستی

       از ۱۰ سالگی فراگیری قلمزنی را نزد استاد علاقه مندان شروع کرد. سپس تحت نظارت استاد دهنوی آن را ادامه داد. ۱۵ ساله بود که قلمزنی را به طور مستقل آغاز کرد. در سال ۱۳۴۷ به استخدام وزارت فرهنگ و هنر – میراث فرهنگی کنونی- درآمد و تاکنون در این سمت مشغول به کار است. او آثاری را با تلفیق روش و نقوش دوران ساسانی، صفوی و سلجوقی خلق کرده است. این آثار زبیا و نفیس در موزه بهارستان و میراث فرهنگی نگهداری می‌شود. از ابتکارات استاد نامجو در هنر قلمزنی روش به کارگیری و استفاده از قلم‌ها، در اجرای نقوش خط و خوشنویسی است.

      استاد از سال ۱۳۶۴ در دانشگاه هنر و دانشکده هنر دانشگاه الزهرا مشغول تدریس بوده و در تعداد زیادی نمایشگاه نیز شرکت داشته است. ایشان در سال ۱۳۷۸ با حضور در بخش هنرهای قرآنی در نمایشگاه بین المللی قرآن، لقب   خادم قرآن  را به خود اختصاص دادند.

صنایع دستی گیلان

۲ بازديد

درباره صنایع دستی گیلان بیشتر بدانید:

حصیر بافی

حصیر بافی

عکاس: نامشخص

حصیر بافی یکی از صنایع دستی رایج در استان گیلان است و در اکثر شهرهای این استان به‌خصوص در مناطق بندرانزلی، خمام، جفرود، غازیان، گلشن و روستاهای اطراف آن‌ها دیده می‌شود. ماده اولیه این هنر زیبا لی یا سوف است؛ گیاهی که به‌صورت خودرو اطراف مرداب‌ها یا آبگیرهای کوچک رشد می‌کند و بافتن آن در فصول غیر کشاورزی جایگزین مناسبی برای کشاورزان و زمین‌داران روستایی به شمار می‌آید. از محصولات حصیربافی می‌توان به انواع سبد میوه و نان، زیرانداز، آبکش، زیرداغی، سفره حصیری، کلاه حصیری، بادبزن حصیری، زنبیل، گهواره بچه حصیری و غیره اشاره کرد؛ محصولاتی که بیشتر به دست زنان این خطه بافته می‌شوند.

بامبو بافی

بامبو بافی

عکاس: نامشخص

بامبو بافی یکی از صنایع دستی قدیمی در استان گیلان است که قدمت آن با کشت چای در این منطقه برابری می‌کند. بامبو یا نی خیزران مانند سوف، بیشتر در اطراف آبگیرها و تالاب‌ها می‌روید و مرکز اصلی تولید آن در لاهیجان و به‌خصوص روستای لیالستان است. بامبو از سوف منعطف‌تر است و به همین دلیل می‌توان محصولات متنوع‌تر و ظریف‌تری با آن تولید کرد.

مروار بافی

ماده اولیه مروار بافی نوعی چوب ترکه است که از خارج از گیلان تهیه می‌شود

مروار بافی یکی از صنایع دستی جدید استان گیلان است که به‌تازگی در شهرهای این استان رایج شده است. ماده اولیه مروار بافی نوعی چوب ترکه است که از خارج از گیلان (از تهران به‌خصوص منطقه سولقان و از ملایر) تهیه می‌شود. مروار بافی از نظر کاربرد و ظاهر محصولات شباهت زیادی به بامبو بافی دارد؛ اما محصولات مروار بافی انعطاف کمتری دارند و مقاوم‌تر هستند. وجه تسمیه مروار از نام گونه‌ای از درختان بید است. بید مروار دارای ساقه‌های متعدد و بسیار نرم، حالت‌پذیر و با‌دوام است. 

منابع عکس‌ها: نامشخص، ایران هتل آنلاین، خبرگزاری فارس، radio.ir

شهرستان آستانه اشرفیه به‌ویژه روستای تازه آباد گورکا قطب اصلی مروار بافی در استان گیلان هستند؛ البته محصولات این هنر زیبا را می‌توان در دیگر بخش‌های استان مانند بندر کیاشهر، صومعه سرا و صیغلان نیز پیدا کرد. انواع سبد میوه، ساک پیک نیک، جا نانی، جا لیوانی و غیره از جمله محصولات مروار بافی در استان گیلان هستند.

عروسک بافی

عروسک بافی یکی دیگر از صنایع دستی استان گیلان است که بیشتر در فومن و به‌خصوص در شهر ماسوله دیده می‌شود. این عروسک‌ها با کاموا، قلاب بافی می‌شوند و در واقع نسخه‌های کوچکی از مردان و زنان گیلکی با پوشش سنتی هستند.

عکاس سه عکس اول: اوریا محمودی. عکاس عکس چهارم: نامشخص

بافتنی و قلاب بافی

شال‌ها و روسری‌های بزرگ بافتنی و قلاب بافی، پوشش سنتی گیلانی‌ها هستند و به‌عنوان یکی از سوغاتی‌های محبوب و پرطرفدار استان گیلان شناخته می‌شوند. شال بافی از صنایع دستی گیلان و به‌خصوص تالش و گالش به شمار می‌آید و ماده اولیه آن پشم دام است. شال‌های گیلانی توسط دستگاه شال بافی با دار افقی بافته می‌شوند.

شال بافی

عکاس: نامشخص

در تار و پود شال‌ها به‌هیچ‌وجه از پنبه استفاده نمی‌شود. شال‌های گیلانی در برابر سرما و رطوبت نفوذناپذیر هستند و به همین دلیل اهالی مناطق کوهستانی، مناطق مرتفع و ییلاقی از آن‌ها استفاده بیشتری می‌کنند. شال بافی در دیگر استان‌های کشور از جمله کردستان نیز رایج است. بهترین و باکیفیت‌ترین شال‌های ایران را می‌توان در کوبلان در شهرستان میانه در آذربایجان شرقی تهیه کرد.

قلاب بافی

عکاس: نامشخص

طرح‌ها و نقش و نگارهای آثار قلاب بافی در استان گیلان معمولا زاده تخیل بافندگان آن‌ها است؛ طرح‌هایی که نسل به نسل منتقل شده‌اند و از میان محبوب‌ترین آن‌ها می‌توان به موتیف‌های قدیمی، بته جقه، پیزلی و دایره اشاره کرد. قلاب بافی رشتی به سه گروه تقسیم می‌شود:

  • قلاب بافی پارچه با نخ ابریشمی رنگی: در این روش قلاب بافی پس از ترسیم الگو انجام می‌شود.
  • قلاب بافی با روش تکه دوزی: در این روش، پس از رسم الگوهای بافت ماهوت توسط هنرمند، یک بخش خاص جدا و با قطعه‌ای از رنگ دیگری جایگزین می‌شود. سپس هنرمند به ادامه قلاب بافی می‌پردازد.
  • قلاب بافی ترکیب شده با روش معرق: این روش پیچیده‌ترین روش قلاب بافی رشتی است. در این روش، هنرمند تکه‌های ماهوت رنگی را روی پارچه اصلی قرار می‌دهد و لبه‌های آن‌ها را با قلاب بافی به‌هم متصل می‌کند. از جمله محصولات این هنر زیبا می‌توان به رومیزی، پارچه، ملافه تختخواب، کوسن، زیر جلدی، کیف، چمدان و پوشش کف اشاره کرد.

دستبافته‌های پشمی

دستبافته‌های پشمی

عکاس: نامشخص

دامداری در برخی از مناطق استان گیلان رایج است و پشم مرغوب از جمله محصولات این مناطق به شمار می‌آید. مردم این استان پشم را با دستگاه‌های ریسندگی به نخ تبدیل می‌کنند و پس از رنگ کردن، آن‌ها را در بافت لباس‌های پشمی همچون جوراب، دستکش، شال گردن و بلوز به کار می‌گیرند. ماسوله، رشت و انزلی از مراکز تولید این دستبافته‌های پشمی به شمار می‌روند.

چاروق و چموش دوزی

چموش

منبع عکس: ایران هتل آنلاین

چموش‌ها معمولا به‌صورت ساده و بدون رنگ تولید و توسط رنگ‌های طبیعی مانند پوست انار رنگ می‌شوند

چموش، چاروق یا «چوموش» در زبان گیلکی، یک نوع پاپوش بدون پاشنه است که در استان گیلان به‌خصوص در ارتفاعات و مناطق کوهستانی (مناطقی که دامداری، شغل اصلی اهالی است) کاربرد زیادی دارد. این کفش خاص که هنر دست مردم گیلان است با پوست دباغی شده گاو درست می‌شود و یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد آن، عدم استفاده از چسب و میخ است؛ در واقع تولید این کفش تنها با هنر دوخت انجام می‌شود. پتک، سولف، دستگاه‌های برش، دوک چرمی، سوزن و قالب چوب از جمله ابزارهای ساخت چموش هستند.

چموش کفشی مخصوص است که در سرما پا را گرم و در گرما پا را خنک می‌کند. چموش شکاره یکی از انواع متداول چموش با نوک عقابی و برگشته است که بند و تسمه‌های بلند دارد و بند آن دور ساق پا بسته می‌شود. نوع دیگر چموش بدون تسمه و بند است. هنر چموش یا چاروق دوزی در فومن و به‌خصوص در ماسوله رایج است. این هنر زیبا در فهرست آثار  ملی ایران به ثبت رسیده است. چموش‌ها معمولا به‌صورت ساده و بدون رنگ تولید و توسط رنگ‌های طبیعی مانند پوست انار رنگ می‌شوند. چموش‌ها را در انتها با نخ‌های زرد، سبز و قرمز گلدوزی و تزیین می‌کنند.

منابع عکس‌ها: فردا نیوز،  ایلنا، kelasham.ir و خبرگزاری تسنیم

چموش‌های مردان گیلانی معمولا با چرم بوفالو و چموش‌های زنان با چرم بز ساخته می‌شوند. شما می‌توانید چموش‌ها را در رنگ‌های متنوعی مانند سبز، سفید، کرم استخوانی، قهوه‌ای و قرمز پیدا کنید. نقوش گل «آباتار»، گردن شتر و «ماجما قوراغ»، «گل بچه» یا «خزیلی» از جمله طرح‌هایی هستند که در تزیین چموش‌ها به کار گرفته می‌شوند. جالب است بدانید که چموش پای چپ و راست ندارد.

برای تهیه چرم مورد استفاده چموش ، پوست گاو و بز را در دباغخانه به نمک آغشته می‌کنند. سپس آن را در آهک می‌خوابانند. در ادامه پرز و موی چرم جدا می‌شود و آن را در آب انار ترش می‌پزند. چرم در ادامه به‌همراه آب انار در حوض ریخته می‌شود تا رنگ بگیرد. در این مرحله چرم را روی تخت می‌اندازند، لوله می‌کنند و سپس در آب فرو می‌برند. چرم‌ها در کنار هم آویزان می‌شوند تا هوا بخورند و خشک شوند. در ادامه پوشت دوباره صاف و در آب انداخته می‌شود. سپس آن را روی تخت پهن می‌کنند و به آن ضربه می‌زنند. در انتها محصول به عمل آمده به چرم فروشان و کفاشان تحویل داده می‌شود.

چادرشب بافی

چادرشب بافی

عکاس: نامشخص

چادرشب، پارچه‌ای رنگارنگ و معمولا با طرح چهارخانه یا یک‌رنگ است که با دستگاه مخصوص چادرشب بافی (پاچال) به‌شکل مربعی در ابعاد دو متر در دو متر یا در عرض ۲۰ تا ۳۵ سانتی‌متر  و طول دو تا ۲٫۵ متر بافته می‌شود. الیاف استفاده شده در این پارچه مخصوص معمولا ابریشم، پشم یا پنبه است؛ البه امروزه از نخ مصنوعی نیز استفاده می‌کنند. مردم استان گیلان به‌خصوص بانوان این منطقه از چادر شب به‌عنوان کمرپیچ برای جلوگیری از نفوظ رطوبت به بدن در زمان کار در شالیزار استفاده می‌کنند. اهالی گیلان در گذشته چادر شب را برای روجهازی به نوعروسان نیز هدیه می‌دادند. چادرشب بافی در شرق گیلان به‌خصوص در رودسر و روستای قاسم آباد چابکسر رایج است. 

رنگ اصلى زمینه چادر شب‌ها معمولا قرمز است؛ البته رنگ بنفش و سبز نیز به مقدار بسیار کم در منطقه قاسم آباد دیده می‌شود. طرح‌هاى کار شده روى چادر شب هندسى هستند و رنگ‌هاى سفید، سبز، نارنجى، زرد، صورتى، آبى و قرمز در ترکیب‌هاى هماهنگ در آن استفاده می‌شوند.

منبع عکس: ایران هتل آنلاین، نامشخص gilishop.ir، خبرگزاری ایرنا (عکاس: مجتبی محمدی)، خبرگزاری ایرنا، خبرگزاری تسنیم (عکاس: امید رجب پور)،  golchehcarpet.com و gilishop.ir

هنر چادرشب بافی یا لاون علاوه بر استان گیلان در دیگر شهرهای ایران مانند یزد، هرمزگان و خراسان شمالی نیز وجود دارد و در حال حاضر روستای روئین در اسفراین (خراسان شمالی) یکی از مراکز اصلی بافت چادر شب در ایران است. چادرشب‌ها در مناطق مختلف ایران از نظر طرح و رنگ مشابه هم هستند؛ اما چادرشب‌های روستای قاسم آباد گیلان به‌دلیل طرح و رنگ خاص از ارزش هنری بیشتری برخوردار هستند. جالب است بدانید که روستای قاسم آباد به‌عنوان روستای ملی چادر شب بافی شناخته می‌شود.

تاریخچه هنر چادرشب بافی

منبع عکس: golchehcarpet.com

چادر شب شباهتی به چادر ندارد؛ اما چرا به این نام مشهور شده است؟ طبق پژوهشگران، این هنر دستی حداقل ۶۰۰ سال در ایران قدمت دارد و چون شب‌ها به‌عنوان روانداز استفاده قرار می‌گرفته به این نام معروف شده است.

گلیم بافی

گلیم بافی

عکاس: نامشخص

برای خرید صنایع دستی و پیدا کردن مرغوب‌ترین گلیم‌های ایرانی بهتر است به مناطق مرتفع استان مثل آستارا و تالش بروید

گلیم بافی از جمله هنرهایی است که در بیشتر شهرهای ایران با طرح‌های متفاوت و الیاف گوناگون دیده می‌شود. گلیم در استان گیلان به‌عنوان زیرانداز کاربرد دارد و معمولا توسط زنان بافته می‌شود؛ البته گلیم در گذشته به‌عنوان روانداز برای حیوانات باربر، پوشاندن دیوار و فرش نیز استفاده می‌شد. گلیم از نخ‌های پشمی و پنبه‌ای بافته می‌شود و رنگ‌های استفاده شده در آن کاملا طبیعی هستند. گلیم‌های گیلانی گاهی برای جلوه بیشتر و کهنه شدن رنگ، با چای و پوست گردو شسته می‌شوند. برای پیدا کردن مرغوب‌ترین گلیم‌های ایرانی بهتر است به مناطق مرتفع استان مثل آستارا و تالش سر بزنید.

جاجیم بافی نیز از صنایع دستی استان گیلان است که مانند گلیم از پشم بافته می‌شود و تنها تفاوت آن با گلیم در نوع بافت است. جاجیم یک نوع زیرانداز دورویه بدون پرز با پارچه کمی نازک‌تر و نخ‌های رنگی‌تر به نسبت گلیم است.

رشتی دوزی

رشتی دوزی

عکاس: نامشخص

رشتی دوزی، رشته دوزی یا گلبند دوزی از هنرهای دستی خاص استان گیلان است که چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کند. هنرمندان برای تولید آثار رشتی دوزی روی پارچه‌هایی ضخیم از جنس ماهوت، با استفاده از نخ‌های ابریشمی رنگی و قلاب، طرح‌های بسیار زیبایی خلق می‌کنند. رشتی دوزی با سه روش مختلف (ساده دوزی، ضخیم دوزی و تکه دوزی (معرق دوزی) توسط وسیله‌ای به نام قلاب دوخته می‌شود و از رایج‌ترین طرح‌های آن می‌توان به طرح‌های گل، بته جغه شاخ گوزنی، گل و مرغ و غیره اشاره کرد. رشتی دوزی بیشتر در انواع لباس مثل لاسیاره (شلوار پهلوان‌ها)، بازوبند، کوسن، رومیزی و غیره دیده می‌شود.

منابع عکس‌ها: ایران هتل آنلاین، باشگاه خبرنگاران جوان، diyarmirza.ir، پایگاه خبری گیل سداد، عکس پنجم و ششم: boomiro.com و kajdook.com، خبرگزاری صدا و سیما

قدمت هنر رشتی دوزی به سال‌های دور بازمی‌گردد و قدیمی‌ترین نمونه باقی‌مانده از آن، اثر استاد حسین رشتی با قدمتی از قرن سیزدهم است؛ اثری که هم‌اکنون در موزه آستان قدس رضوی نگهداری می‌شود. پژوهشگران و محققان با توجه به آثار کشف شده قلاب دوزی شده در لولمان گیلان بر این باور هستند که قدمت رشتی دوزی به سده‌های ۳۲۰ تا ۵۵۰ قبل از میلاد (دوره هخامنشی) بازمی‌گردد. این هنر پس از اسلام نیز رونق فراوانی داشت و در دوره حکومت شاه عباس صفوی در کنار ابریشم از اقلام صادراتی مرغوب به شمار می‌آمد. رشتی دوزی در زمان حکومت افشاریان و زندیان نیز از محبوبیت بالایی برخوردار بود و در نهایت در اواخر دوره قاجار به‌تدریج تبدیل به کالایی شد که همه اقشار جامعه می‌توانستند از آن استفاده کنند.

نمد مالی

نمد مالی

منبع عکس: خبرگزاری ایرنا

نمد مالی یکی از صنایع دستی اصیل ایرانی است که در بیشتر روستاها و آبادی‌های حاشیه دریای کاسپین دیده می‌شود. نمد از پشم تولید می‌شود؛ پشمی که از الیاف بلندی تشکیل شده است. نمد مالی از قدمتی طولانی در استان گیلان برخوردار است و هنرمندان گیلانی برای بالا بردن کیفیت نمدهای خود از مخلوط صابون و زرده تخم‌مرغ استفاده می‌کنند. نمد مالی نیاز به دستگاه خاصی ندارد و محصولات آن در گذشته معمولا به‌عنوان کلاه، لباس و زیرانداز مورد استفاده قرار می‌گرفتند. در حال حاضر محصولات نمد مالی کاربرد سابق را ندارند و جنبه تزیینی پیدا کرده‌اند.

سفالگری

سفالگری

منبع عکس: ایران هتل آنلاین

هنر سفالگری با قدمتی از هزاران سال قبل در هر گوشه‌ای از ایران به چشم می‌خورد. سفال از قدیمی‌ترین ساخته‌های بشر است و مردم استان گیلان نیز از سال‌های دور به هنر سفالگری مشغول بودند؛ به‌طوری که بسیاری از آثار سفالی متعلق به عصر آهن در مارلیک و املش کشف شده‌اند. کلمه سفال طبق گویش محلی گیلانی به‌معنای خشتی است که آتش گرفته است.

با توجه به اکتشافات انجام شده در سایت باستان‌شناسی مارلیک، تالش و دیلمان مشخص شده است که انسان‌ها از هزاران سال قبل در این منطقه ساکن بوده‌اند و ابزار، ظروف لازم و همچنین مجسمه‌های خود را با سفال می‌ساختند. این آثار سفالی به رنگ‌های سیاه، قرمز و طوسی بوده‌اند. مردم گیلان به‌جای استفاده از رنگدانه‌های سیاه، مقدار اکسیژن را با گرم کردن ظروف موجود در کوره کاهش دادند. یکی از ویژگی‌های متمایز ظروف سفالی گیلان، رنگ مایل به سفال است که از غنی بودن عناصر آهن از زمین ناشی می‌شود.

منابع عکس‌ها: خبرگزاری صدا و سیما. عکاس: عباس عاشوری

گمج بیشتر شبیه به قابلمه کروی شکل است و معمولا آن را با رنگ سبز و آبی و لعاب تزیین می‌کنند

هنر سفالگری علاوه بر تولید انواع ظروف، گلدان و غیره در معماری خانه‌های گیلان نیز کاربرد دارد. در سفر به این استان سرسبز به خانه‌های روستا و سقف‌های شیروانی دقت کنید تا سفال سقف را ببینید؛ سفالی که مانع از نفوذ باران در فصل بارش می‌شود. مردم استان گیلان برای ساخت ظروف سفالی از خاک رس، یکی از خاک‌های مرغوب در این صنعت استفاده می‌کنند. شهرستان‌های رودسر، صومعه سرا، تالش، رشت، سیاهکل، لنگرود، شفت، آستارا و لاهیجان از جمله مهم‌ترین مراکز تولید سفال در گیلان هستند.

گمج یا دیگ آرام پز یکی از مشهورترین ظروف سفالی در استان گیلان است که معمولا برای طبخ غذاهای سنتی از آن استفاده می‌شود. گمج بیشتر شبیه به قابلمه کروی شکل است و معمولا آن را با رنگ سبز و آبی و لعاب تزیین می‌کنند. گمج یک درپوش به‌شکل مخروط دارد و ته آن محدب است.

گمج

گمج. منبع عکس: خبرگزاری ایسنا

کوزه آب سفالی (مناسب برای سرد و تصفیه کردن آب)، کوزه ماست سفالی (مناسب برای تهیه و تولید ماست چکیده)، کوزه دوشون سفالی (مناسب برای تهیه و تولید انواع کره و دوغ محلی)، تنور سفالی پخت نان (مناسب برای تهیه و طبخ نان در منزل)، تابه سفالی پخت نان، نیمکار یا نمکیار سفالی (مناسب برای سابیدن انواع مغزها و مواد غذایی) و تابه سفالی (مناسب برای طبخ غذا) از جمله محصولات سفالی پرطرفدار در گیلان هستند که سوغاتی‌های بی‌نظیری به شمار می‌آیند.

سفال‌های گیلانی در حال حاضر به دو دسته تقسیم می‌شوند. گروه ظروف سفالی که خود شامل سه طبقه ظروف نوشیدنی، ظروف سرو غذا و ظروف پخت و پز هستند و گروه سفال‌های تزیینی که مجسمه‌ها را شامل می‌شوند.

 

​آشنایی با صنایع دستی استان اردبیل

۲ بازديد

​آشنایی با صنایع دستی استان اردبیل | سوغات اردبیل
صنایع دستی دوست‌داشتنی و جذاب اردبیل توسط روستایی‌ها و عشایر این منطقه تولید می‌شود و بیشتر این محصول‌ها از مواد اولیه طبیعی تهیه و فروش آن‌ها چرخ اقتصاد این خانواده‌ها را می‌چرخاند. جالب است بدانید که بافته‌های داری و پشمی این صنایع دستی به کشور‌های دیگر صادر می‌شود و طرفداران زیادی دارد. اگر می‌خواهید با صنایع دستی اردبیل بیشتر آشنا شوید در ادامه این مطلب همراه ما باشید.

برای آشنایی بیشتر مقاله اردبیل کجاست؟ را مطالعه کنید.

عکس از گوگل

گلیم‌ بافی
گلیم‌بافی یکی از مهم‌ترین صنایع دستی شهر اردبیل است که شهرت جهانی دارد و نمونه‌های قدیمی‌ آن متعلق به دوره اشکانیان است. طرح و نقش‌های اصیلی که در این گلیم‌ به کار می رود نقش اژدها، گردونه مهر، خرچنگ و سماور سینی است و از این طرح‌ها بیشتر در نمین، مغان و روستاهای اطراف آن استفاده می‌کنند.

هنرمندان اردبیلی گلیم‌ها را در سه نوع ساده‌باف، برجسته و ورنی می‌بافند و اگر به آشنایی با جزئیات این محصول علاقه‌مند باشید باید بگوییم تارهای آن از نخ پنبه‌ای تاب‌دار و پود آن از پشم‌های الوان و ابریشم تهیه می‌شود.

عکس از گوگل

گلیم بافی
گلیم بافی یکی دیگر از صنایع دستی‌ استان اردبیل است که بین مردم خلخال و دیگر روستایی‌های این منطقه رواج دارد. نقش‌های گلیم دستباف سنتی ساده و گل‌دار است و هنرمندان گلیم باف از آن برای تهیه سجاده، روتختی، پادری، رویه کرسی، پشتی، مبل و کیف استفاده می‌کنند.

جاجیم معمولا ابعادی حدود ۹۰ تا ۱۲۰ سانتی‌متر مربع دارد و شما می‌توانید نمونه‌های زیبایی از آن را در بازار‌های سنتی اردبیل ببینید.

عکس از گوگل

قالی‌ بافی
قدمت قالی بافی به قرن شانزدهم برمی‌گردد. جالب است بدانید که یکی از نفیس‌ترین قالی‌های موجود در جهان از نظر طرح و بافت قالی اردبیل است. نقش‌های این قالی ساده، قرینه و یکپارچه است و تار و پود آن از ابریشم بافته می‌شود. در بافت این نوع قالی از گره‌های ترکی و طرح‌هایی مانند مشایخی، ترنج‌دار، هراتی، گلدانی و ظل‌السلطان استفاده می‌شود.

عکس از گوگل

پلاس‌ بافی
پلاس‌بافی از گذشته در منطقه‌های مختلف اردبیل و بیشتر در میان عشایر رونق داشته و از لحاظ ظاهری و روش بافت به گلیم شباهت زیادی دارد. برای تولید پلاس از نخ پنبه‌ای و پشم استفاده می‌شود و اگر به بازار‌های اردبیل بروید می‌توانید زیبایی این هنر را در وسیله‌هایی مثل زیرانداز، خورجین، سجاده و کیف ببینید.

یکی از مهم ترین منابع دز پلاس بافی شهر اردبیل است که یک شهر بی نظیر با طبیعت های بکر فراوانی است که پیشنهاد می کنیم در فصل تابستان حتما به این شهر دیدنی سفر کنید. همچنین می توانید برای اجاره سوئیت در اردبیل و یا اجاره خانه مبله از سایت اتاقک اقامتگاه خود را انتخاب و رزرو کنید.

عکس از گوگل

چنته‌ بافی
چنته‌بافی یکی از صنایع دستی قدیمی اردبیلی‌ها است که بافت و ابعادش به گلیم و جاجیم و مواد اولیه‌اش به قالی و ورنی شباهت زیادی دارد. چنته یا آینه‌دان نوعی کیف دسته‌دار سنتی است که برای تولید آن دو قطعه قالی مستطیل شکل را با ابعاد ۳۰ در ۴۰ سانتی‌متر روی هم قرار می‌دهند و با استفاده از دستگاه کرک‌‌چال آن را از سه طرف به هم می‌دوزند و طرف دیگر آن را باز می‌گذارند.

عکس از گوگل

اجاق‌ قراقی
اجاق‌ قراقی در زبان محلی به معنی نوعی حفاظ برای اجاق است. از این پارچه دست‌باف تمام پشمی برای مراقبت از فرش یا زیرانداز در برابر شعله‌های آتش اجاق استفاده می‌شود و تولید آن بین عشایر دشت مغان رواج دارد. اجاق قراقی از نظر روش بافت و شکل ظاهری به جاجیم شبیه است و برای بافتن آن از نقش‌های هندسی و تجربی استفاده می‌کنند.

عکس از گوگل

خورجین‌ بافی
خورجین کیسه‌ای بزرگ است که به‌ صورت دو‌طرفه بافته می‌شود و از آن برای قرار دادن پشت موتور سیکلت، دوچرخه و بعضی از چهارپایان استفاده می‌کنند. هنر خورجین‌بافی بین عشایر اردبیل به‌‌ ویژه عشایر شاهسون رونق خوبی دارد و برای تولید آن از جاجیم و یا پلاس استفاده می‌شود.

عرض این محصول پرکاربرد بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر است و همان‌ طور که می‌توان حدس زد مواد اولیه‌ آن هم بومی است و آن را از پشم‌های رنگی، موی بز و نخ پنبه‌ای می‌بافند. خورجین‌های اردبیل بین روستایی‌ها از نظر کیفیت و زیبایی معروف است.

عکس از گوگل

مسند بافی
مسند نوعی گلیم کوچک تزئینی است که از نقش‌هایی مانند شکارگاه، گلدانی، سه‌پایه، قره‌باغی و ترنج بافته می‌شود. برای درست‌کردن رنگ مسندها از گیاهان استفاده می‌کنند. ساکنین نمین و خلخال در زمینه تولید مسند‌ نقش‌ برجسته معروف‌اند و این مسندها به کشور‌های اروپایی هم مانند آلمان صادر می‌شود.

عکس از گوگل

نمکدان‌ بافی
نمکدان بافته‌‌ای شبیه به کیسه است که برای حمل و نگهداری سنگ‌های ساییده شده و درشت نمک به کار می‌رود و تولید آن در میان عشایر اردبیل رایج است. بافت نمکدان شبیه به جاجیم و گلیم است و به شکل استوانه دوخته می‌شود. نقش‌هایی که در نمکدان‌بافی به کار می‌روند طرح‌هایی از گیاهان و حیوان‌ها است که از طبیعت الهام گرفته شده است. هنرمندان برای داخل نمکدان‌ پارچه‌ای از جنس متقال به‌عنوان آستر می‌دوزند تا نمک با پشم برخورد نداشته باشد.

عکس از گوگل

سفالگری
سفالگری یکی از قدیمی‌ترین صنایع دستی تولید شده توسط انسان‌ها است که قدمت آن به دوران اشکانیان و قبل از آن برمی‌گردد. سفالگران اردبیلی با استفاده از خاک رس، که میزان خالصی کم و چسبندگی‌ زیادی دارد، گل می‌سازند و با کمک دست‌های هنرمندشان این گل را به اشکالی مثل لیوان، کوزه، مجسمه و کاسه در می‌آورند.

سفال‌ها را بعد از شکل دادن در کوره‌ قرار می‌دهند و رنگ طبیعی آن‌ها از نخودی تا قرمز تغییر می‌کند. محصول نهایی از گل پخته شده‌ و بدون لعاب است و کاربرد‌های زیادی دارد.

عکس از گوگل

سراجی
سراجی یکی از صنایع دستی اردبیل است که به هنر ساخت زین اسب با چرم گفته می‌شود. این محصول‌های دست‌دوز و ظریف که از چرم دباغی‌شده تولید می‌شوند در کشور آذربایجان نیز طرفداران زیادی دارند. به کسی که بر پشت اسب زین می‌گذارد و یا هنرمندی که زین را می‌سازد سراج می‌گویند. این زین‌ها در کشور طرفداران خاص خود را دارد و وسیله‌ای تجملی به حساب می‌آید.

عکس از گوگل

خراطی
خراطی به هنری گفته می‌شود که در آن چوب را با استفاده از حرکت دورانی می‌تراشند و آن را با ایجاد خراشیدگی و فرورفتگی شکل می‌دهند. در خراطی هرچه چوب فشرده‌تر و محکم‌تر باشد محصول ظریف‌تر و بادوام‌تر است.

هنرمندان خراط اردبیلی با استفاده از چوب درخت‌های گردو، زبان گنجشک، نارون و توسکا وسایلی مثل عصا، وردنه، قلیان، مبلمان، میز، آباژور و صندلی را می‌سازند. اگر به داشتن این وسایل دست‌ساز علاقه دارید می‌توانید آن‌ها را از بازارهای شهر بخرید. 

مردم سرعین در استان اردبیل اصلی ترین طرفداران خراطی هستند. که پیشنهاد می کنیم حتما از این شهر دیدنی، بازدید فرمایید. همچنین می توانید از هرجای ایران از طریق سایت اتاقک اجاره سوئیت در سرعین را با خیالی راحت انجام دهید.

عکس از گوگل

ملیله کاری
ملیله‌کاری یکی از صنایع دستی اردبیل است و به هنر ساخت زیورآلات، ظرف‌ها و اشیاء زینتی با استفاده از فلز و مفتول‌هایی از جنس طلا، نقره و مس گفته می‌شود. آثار به‌جامانده از این هنر نشان می‌دهد قدمتی سه‌هزار ساله دارد و از قدیمی‌ترین روش‌های ساخت زیورآلات به شمار می‌رود.

جشن دیگان چیست؟

۲ بازديد

جشن دیگان چیست؟ (تاریخ و رسوم)

جشن دیگان چیست

در ایران باستان هر روز روز جشن و پایکوبی بوده است و آن‌ها دنبال بهانه برای این کار نمی‌گشتند. شاید به همین دلیل روزهای مختلفی از سال را جشن می‌گرفتند و در کنار هم گرد هم می‌آمدند. یکی از جشن های ایران باستان جشن دیگان است که به آن خرم روز هم می‌گویند. این جشن‌ها مانند جشن دیگان ریشه در تاریخ ایرانیان دارند و باید آن‌ها را به نحوی پاس بداریم. در ادامه با این مطلب همراه باشید.

تاریخچه جشن دیگان

در گذشته‌های دور و زمانی که تمدن بر ایران گسترش یافته بود، مردم یک روز از هر ماه را با نام آن ماه نامگذاری می‌کردند. برای مثال جشن‌هایی مانند تیرگان، مردادگان، فروردینگان از این نوع جشن‌ها بودند. اما ماه دی یک استثنا است، چون در این ماه 3 روز را به عنوان دیگان جشن می‌گرفتند.

جشن دیگان
جشن دیگان

برای ایجاد حس شور و شادی میان مردم و گسترش مهربانی و کنار هم بودن در گاهشمار زرتشتی روزهای هشتم (دوم دی سال خورشیدی)، پانزدهم (نهم دی سال خورشیدی) و بیست و سوم دی ماه (هفدهم دی سال خورشیدی) را دیگان نامگذاری می‌کردند. به ترتیب این روزها را دی به آذر، دی به مهر و دی به دین می‌گفتند.

برخی از معبران اولین روز ماه را به نام خور روز (روز تولد خورشید) یا خرم روز می‌دانستند، به همین دلیل بساط جشن دیگان را در همان اولین روز ماه دی که با نام خورماه هم شناخته می‌شود برپا می‌کردند، همچنین نام دی در آیین کهن به معنای آفریننده و صفت اهورامزدا (پروردگار آیین زرتشت) است به همین دلیل زرتشتیان در این روز به نیایش نیز می‌پرداختند.
در مقاله  معرفی جشن های ایرانیان به معرفی جشن ها و آداب و رسوم ایرانی پرداخته ایم.

رسوم جشن دیگان

بهتر است رسوم جشن دیگان را در دو بخش بررسی کنیم، اولی خرم روز که همان تولد خورشید و روز اول دی و اولین روز زمستان است و دیگری دی به آذر، دی به مهر و دی به دین.

خور روز

بعد از جشن یلدا که طولانی ترین شب سال است و تاریکی همه جا را در برمی‌گیرد، روز تولد خورشید و روز اول زمستان یعنی اول دی می‌آید. جایی که نور بر تاریکی، خیر بر شر، خوبی به بدی پیروز می‌شود و دوباره جان تازه‌ای می‌گیرند. برخی حتی این روز را اولین روز سال هم می‌دانند.

در این روز تمامی مردم ایران باستان دست از دروغ و کارهای زشت و ناپسند برمی‌داشتند و حتی حیوانی را برای غذا نمی‌کشتند. خرم روز یک تعطیلی بسیار خوب برای استراحت و در کنار مردم بودن، بوده است، به همین دلیل تمام مردم به صورت داوطلبانه دست به دست هم می‌دادند و با هم آن را برگزار می‌کردند. در این روز پادشاه با مردم دیدار می‌کرد و زرتشتیان به دعا و نیایش اهورا مزدا می‌پرداختند.

دی به آذر، دی به مهر و دی به دین

این 3 روز هم آدابی مانند خرم روز دارد و مردم در این 3 روز هم تعطیل بودند و به جشن و پایکوبی می‌پرداختند. غذاهایی مانند آش می‌خوردند تا از سرمای زمستان در امان بمانند. می‌گویند در این روزها و خرم روز مردم در کنار یک درخت سرو که نماد ایستادگی در مقابل سرماست، تجمع می‌کردند و قول می‌دادند تا سال بعد درخت سرو دیگری بکارند.

جشن‌های دیگری مانند میدیارم‌گاه و سیرسور نیز در دی ماه برگزار می2شده است که هر کدام داستان خود را دارند. برای مثال در جشن سیرسور به یاد جمشید بزرگ، پادشاه ایران زمین که دیوها او را کشتند، مردم گوشت را با سیر طبخ می‌کردند و می‌خوردند تا از دیوها در امان بمانند.

 
 

صنایع جاجیم بافی لرستان

۴ بازديد

یکی از سنت های به جا و زیبای ما ایرانی ها، این است که وقتی به مکانی سفر می کنیم، از آن جا ره توشه و سوغات آن مکان را برای نزدیکان و دوستانمان تهیه می کنیم. شاید این ره توشه ها، چندان ارزش مالی هم نداشته باشند، ولی بدون شک از لحاظ معنوی بسیار ارزشمند هستند و به نزدیک شدن دلهایمان به هم کمک خواهند کرد. اگر قصد سفر به خطه سرسبز و باصفای لرستان را دارید، پیشنهاد می کنیم تا این منطلب را مطالعه کنید. در ادامه به معرفی برخی از صنایع دستی و سوغات لرستان خواهیم پرداخت.

صنایع جاجیم بافی لرستان

هنر جاجیم بافی در این استان، از زنان دلیر و غیرتمند عشایر آن به ارث رسیده است. در واقع جاجیم بافی هنری زنانه در لرستان است که تمامی کارهای آن را از چیدن پشم گوسفندان تا بافت، زنان انجام می دهند. هنگامی که بهار زیبا فرا می رسد، یا هنگام برگ ریزان پائیز، زنان هنرمند عشایر نخ هایی را که از پشم گوسفندان تهیه کرده اند، به رنگ های شاد و زیبا رنگ آمیزی می کنند و توسط آن ها، جاجیم های مشهور و بسیار زیبای لرستانی را می بافند.

جاجیم های مشهور لرستان در طرح ها و نقش های مختلفی بافته می شوند که از آن ها می توان به نقش شونه، نقش شیروز، گلی و هچه و دنو موشی اشاره کرد. در گذشته از جاجیم های استفاده های کاربردی بسیاری می شد. اما امروزه از بیشتر این جاجیم ها، به عنوان عناصر تزئینی زیبا، در منازل مدرن و سنتی استفاده می شود.

کارگاه جاجیم بافی

گیوه لرستان

گیوه، یکی از مشهور ترین صنایع دستی و سوغات لرستان است که می توان در بازار اکثر شهرهای این استان آن را پیدا کرد. گیوه های لرستان، علاوه بر دوام بسیار بالایشان، وزن بسیار کمی دارند. در ساخت این پاپوش سنتی ایرانی، از نخ قالی، نخ ابریشم و برخی ضایعات چرم استفاده می شود. خرید صنایع دستی

گیوه لرستان

صنایع ورشو سازی لرستان

هرگاه نام شهر بروجرد را می شنویم، ناخود آگاه به یاد معروف ترین صنایع دستی این شهر، یعنی ورشو سازی می افتیم. صنعت ورشو سازی در شهر بروجرد، بیش از ۲ قرن قدمت دارد. ورشو در اصل فلزی سفید رنگ است که از ترکیب آلیاژ چند فلز دیگر همچون نیکل، روی و مس تولید می شود. یک صنعتگر ورشو، با استفاده از این فلز، ابزار آلات و ظروف بادوام و زیبایی همچون انواع سینی، قاشق و چنگال، سماور، قندان و … تهیه می کند. اگر سری به بازار شهر بروجرد بزنید، سماورهای ورشوی آن بیش از هر چیز دیگری به چشمتان خواهند آمد.

صنایع ورشو سازی

صنایع نمد مالی لرستان

حتما درباره کلاه نمدی چیزهایی شنیده اید. کلاهی که در گذشته بسیاری از مردم کشور آن را بر سر می گذاشتند. صنعت نمد مالی از گذشته هایی دور در استان لرستان رونق داشته است. کلاه های معروف نمدی (که هنوز هم برخی مردان لر آن را بر سر می گذارند)، لباس های نمدی و انواع و اقسام زیر اندازهای نمدی، از جمله محصولات نمدی هستند که می توانید آن ها از بازار های لرستان تهیه کنید.

صنایع نمد مالی

حصیر بافی در لرستان

در گذشته بیشتر مردم لرستان از حصیر به عنوان زیر انداز استفاده می کردند. اما امروزه می توان انواع و اقسام سبدهای حصیری و ظرف و ظروف تهیه شده از حصیر را در این استان تهیه کرد. به هر حال، صنعت حصیر بافی هم یکی از صنایع دستی و سوغات لرستان محسوب می شود.

گلیم بافی، قالی بافی و خراطی هم از دیگر صنایع دستی این استان هستند که رونق کمتری دارند.

حصیربافی لرستان

خوشمزه های استان لرستان

کلوچه معروف بروجردی

کلوچه های قندی بروجرد، یکی از خوشمزه ترین شیرینی ها و کلوچه هایی هستند که می توانید در غرب کشور امتحان کنید. در اکثر شیرینی فروشی های شهر خرم آباد می توانید این شیرینی ها را که از آرد گندم، مغز بادام و روغن حیوانی درست می شوند، تهیه کنید. اگر قصد خرید سوغاتی از خرم آباد را دارید، این کلوچه می توانند گزینه مناسب و مقرون به صرفه ای برای شما باشند.

کلوچه بروجردی

روغن حیوانی لرستان

ما از نسل روغن حیوانی هستیم! همه ما این جمله را بارها از بزرگانمان شنیده ایم. یکی از مکان هایی که می توانید از آن روغن حیوانی اصل و مرغوب تهیه کنید، شهرستان دلفان استان لرستان است. این روغن ها، از دام های عشایر منطقه و دست زنان عشایر تهیه می شوند و کیفیت بسیار بالایی دارند.

روغن حیوانی

شیرینی های لرستان

شیرینی های خوشمزه استان لرستان فقط به کلوچه بروجردی ختم نمی شود. شیرینی آردی هم یکی دیگر از خوشمزه های سنتی لرستان است که در اکثر کارگاه های شیرینی پزی استان تهیه می شوند. شیرینی کاک هم یکی دیگر از سوغاتی های خوشمزه ای است که علاوه بر کرمانشاه، می توان از استان لرستان نیز آن ها تهیه کرد.

انواع و اقسام حلواها و ارده را نیز می توانید از شیرینی پزی های استان تهیه کنید. در تهیه حلوای لرستان، از شیره طبیعی انگور استفاده می شود. ارده شیره، حلوا شکری، حلوا ارده و حلوا مغزی از جمله سوغاتی های مطرح لرستان به حساب می آیند. شیرینی سنتی برساق، نان ساج و سمنوی بروجرد هم شهرت زیادی در بین مردم این استان دارند.

شیرینی آردی

عسل طبیعی لرستان

اگر کمی خوش شانس باشید و عسل طبیعی لرستان گیرتان بیاید، تازه متوجه می شوید که طعم واقعی عسل چیست! زنبورداران بسیاری لرستان را به خاطر طبیعت بکر و منحصر به فردش برای پرورش زنبور و تولید عسل انتخاب می کنند.

عسل طبیعی لرستان

عسل کوهی لرستان علاوه بر طعم کم نظیرش، خواص دارویی بی شماری دارد. پیشنهاد می کنیم که در سفرتان به این استان، خرید عسل طبیعی آن را فراموش نکنید.

پرطرفدارترین صنایع دستی صادراتی

۲ بازديد

یک نکته جالب در مورد صنایع دستی این است که برای تولید صنایع دستی نیازی به فناوری های پیشرفته و یا دانش متخصصان فنی خارجی نیست، بلکه دانش تولید آن به صورت محلی و نسل به نسل منتقل می شود.

صنایع دستی سنتی ایران از ویژگی های بسیار خاص و منحصر به فردی برخوردار است که همین ویژگی ها منجر شده به عنوان یک صنعت پر رونق و سودآور در بازارهای داخلی و خارجی شناخته شود.

تنوع صنایع دستی ایران با توجه به متفاوت بودن آداب، سنت ها و سبک های زندگی در مناطق مختلف ایران، بسیار زیاد است. اما با این وجود اغلب آنها بسیار پرطرفدار هستند و از بازار فروش خوبی برخوردارند. ما در این مقاله پرطرفدارترین صنایع دستی صادراتی ایران را مورد بررسی قرار خواهیم داد. همچنان با فروشگاه اینترنتی امیران تبلیغ  همراه باشید.

پرطرفدارترین صنایع دستی صادراتی ایران کدام اند؟

  • صنایع دستی فلزی (فیروزه کوبی ، میناکاری ، قلم زنی ، ملیله کاری و …)

صنایع دستی فلزی دامنه وسیعی از هنرهای دستی ایران زمین را شامل می شود و  شامل تکنیک های متنوع و بسیار گسترده است. تکنیک فلزکاری و هنرهای وابسته از قدیم تا به امروز آثار ارزشمندی پدید آورده اند که بسیار چشمگیر بوده و زینت بخش هر محیطی می باشند.

تولید ظروف از فلزات گرانبها در دوران هخامنشیان و ساسانیان بسیار رواج داشته است. برای مثال یکی از معروف ترین ظروف فلزی دوره ساسانی «جام خسرو» است.

امروزه نیز قلم زنی، الماس تراش ، تذهیب، ملیله کاری، فیروزه کوبی ، مینا کاری و مس و پرداز تعدادی از پرطرفدارترین صنایع دستی صادراتی ایران هستند که با استفاده از فلزاتی همچون مس و برنج و نقره ساخته می شوند.

  • صنایع دستی مینا کاری

میناکاری که یکی از پرطرفدارترین صنایع دستی صادراتی ایران است به هنر استفاده از لعاب آبی برای نقاشی روی ظروف اشاره دارد. این هنر ایرانی را در در و پنجره اماکن مذهبی و قدیمی می توان دید. شهر اصفهان یکی از مراکز اصلی فعالیت هنرمندان میناکار است و تعداد زیادی کارگاه میناکاری در این شهر به چشم می خورد.

بشقاب ها و گلدان های طرح دار آبی اولین تصویری هستند که پس از شنیدن نام مینا کاری به ذهن خیلی ها می رسد. رنگ و آتش اساس کار میناکاری ظروف هستند. علاوه بر این برای پیاده سازی مینا کاری به روش های مختلف به ابزارهای دیگری مانند خودکار، چکش، ورق و … نیاز است. امروزه  نیز هنرمندان با استفاده از این ابزار و با خلاقیت و ذوق هنری خود طرح های جدید و خاصی را روی ظروف ایجاد می کنند. برای مثال صنایع دستی مس و پرداز تلفیقی از هنر میناکاری است که به سبک جدیدی بر روی ظروف مسی اجرا می شود.

مس نقاشی شده هنر نقاشی و میناکاری روی اشیاء و ظروف مسی است. گروهی این هنر را زیر مجموعه میناکاری  و مس و پرداز می دانند. برای خرید صنایع دستی میناکاری و مس و پرداز از فروشگاه اینترنتی امیران تبلیغ دیدن کنید. خرید صنایع دستی

  • صنایع دستی فیروزه کوبی

یکی از مهمترین، پرفروش ترین و پرطرفدارترین صنایع دستی صادراتی ایران فیروزه کوبی است. فیروزه به دلیل رنگ آرامش بخشی که دارد در بین مردم بسیار محبوب است. علاوه بر این سنگ فیروزه به دلیل خواص و ویژگی های زیادی که دارد بسیار پرطرفدار و محبوب است.

البته فیروزه‌سازی به‌عنوان یکی از هنرهای جدیدتر در طبقه‌بندی صنایع دستی ایران به‌شمار می‌رود و علاوه بر هنرمندان ایرانی، هنرمندان روس نیز در این زمینه فعالیت داشته‌اند، اما ایرانیان با ابداع روش‌های جدید و خلاقانه از آنها پیشی گرفته‌اند.

نیشابور به دلیل داشتن معادن فراوان فیروزه یکی از تامین کنندگان مهم در ایران و خاورمیانه است. در واقع در هنر فیروزه کوبی استادان و هنرمندان به کمک لاک گردویی، قطعات کوچک فیروزه را در کنار یکدیگر روی ظرف می چسبانند.

قیمت آثار هنری فیروزه کوبی به خاطر ارزشمند بودن سنگ فیروزه اصل بسیار گران است. البته این قیمت علاوه بر درصد خلوص و کیفیت فیروزه بر مهارت صنعتگران این حوزه نیز بستگی دارد.

  • صنایع دستی چوبی

هنرهای چوبی با اختصاص جلوه های گوناگون و استفاده در آثار مختلف، یکی از محبوب ترین نمادهای صنایع دستی ایران در بعد جهانی هستند، به طوری که سهم بسزایی در صنعت صادرات کشور دارند. خاتم کاری یکی از صنایع دستی چوبی پرطرفدار است که در ادامه به معرفی آن می پردازیم.

  • صنایع دستی خاتم کاری

خاتم کاری یکی دیگر از شناخته شده ترین و البته زیباترین صنایع دستی سنتی ایران است. هنری که بیش از ۶۰۰ سال قدمت دارد و این روزها زیبایی کامل خود را در برابر دیدگان تماشاگران عرضه می کند. در این هنر سطح کار که عمدتاً چوبی است با مثلث های رنگی چوب، استخوان، عاج، صدف و فلز تزئین می شود. این هنر در نقاط مختلف ایران به ویژه اصفهان و شیراز در حال رونق است. برای تولید محصولات خاتم از مواد اولیه مختلفی استفاده می شود که عبارتند از:

  • انواع چوب مانند آبنوس، فوفل، راش، عناب، نارنج، افرا، تبریزی و شمشاد.
  • انواع استخوان و عاج مانند عاج، استخوان شتر، استخوان گاو و استخوان اسب.
  • انواع مفتول های فلزی مانند مفتول برنجی، سیم نقره ای و گاهی مفتول طلایی نخ صدفی.

این مواد را می توان با ابزارهایی مانند چکش، اره و تیغ، مته، انواع رنده و چسب های مخصوص با هم ترکیب کرد. صنایع دستی خاتم کاری در صورتی صادر می شوند که از کیفیت بالایی برخوردار باشند.

در یک محصول خاتم کاری با کیفیت برش های خاتم باید به گونه ای به اجسام چوبی چسبانده شود که سطح خاتم کاملاً صاف و بدون برآمدگی باشد. همچنین رنگ تمام چوب های مثلثی در خاتم باید کاملاً ثابت و یک دست باشد و تغییری در آن دیده نشود.

  • صنایع دستی ملیله کاری

ملیله سازی در اصفهان و زنجان از جمله محبوب ترین صنایع دستی خاص شناخته می شود که از رشته های نازک فلز مس با فرایند برجسته کاری یا مسطح توسط هنرهای تلفیقی در کارگاه صنایع دستی تولید میگردد.

تاریخچه ملیله کاری در ایران به دوران پیش از اسلام باز میگردد در ان دوران تنها قشر سلطنتی توان خرید ملیله کاری داشتند.

در حال حاضر ملیله سازی بر روی نقره و ظلا نیز امکان پذیر است اما در مقایسه قیمت صنایع دستی ملیله کاری اصفهان پایین ترین تعرفه را دارد.

در واقع هنر ملیله سازی زیر مجموعه  ار اثار زرگری در ایران شناخته می شود که در طبقه هنرهای فلزی قرار دارد.

هنر ملیله کاری در تولید ست های سازمانی صنایع دستی طرفداران بسیار زیادی دارد و به دلیل ترکیب نقره  عیار ۱۰۰با ترکیب فلز مس در فرایند ساخت ملیله کاری اصفهان یکی از هدایای سازمانی ماندگار شناخته می شود.

 پرطرفدار بودن هنر ملیله سازی اصفهان باعث گردید اموزش و راه اندازی کارگاه ملیله کاری در تهران با عنوان دست سازه های هنری و تبلیغاتی علاقه مندان بسیار زیادی را جذب نماید.

هنر ملیله سازی در صنعت زیور الات از دیگر معیارهای پرطرفداری این هنر محبوب است در سال های گذشته صنایع دستی ملیله کاری تنها با رنگ سفید یا اب نقره در مراحل ابکاری قرار میگرفت اما امروزه اب طلا با ترکیب اب نقره تلفیقی جذاب به صنعت زیو الات سازی داده است.

  • صنایع دستی قلمزنی روی الیاژ برنج

فلز برنج ترکیبی از دو آلیاژ مس و روی است فلز برنج اولین الیاژ شناخته شده توسط بشر است.

قابلیت چکش خواری بر روی فلز برنج در صنعت تولید صنایع دستی بسیار بالاست اما بر خلاف سایر هنر های منبت کاری یا معرق کاری بر روی الیاژ های غیر برنجی کاری بس دشوار که تنها توسط مشهورترین استادان هنر قلمزنی بر روی برنج در اصفهان تولید میگردد.

قیمت قلمزنی صادراتی بر روی برنج گران تر از هنر قلم بر روی ظروف مسی است و این وجه متمایز در تعرفه ساخت تا ظریف کاری بسیار متغیر است.

مشهورترین استادان قلمزنی روی برنج در ایران استاد امیر ساعی ، استاد احمد مصری پور ، استاد حسین علاقه مندان می توان نام برد.

  • صنایع دستی الماس تراش روی مس

حکاکی بر روی مس توسط ابزار الات صنعتی مانند انواع الماس های تراشکاری صنعتی مینیمال در ساخت قطعات کوچک صنعتی امروزه ورود پیدا کرده به ساخت صنایع دستی با نام الماس تراش ها که از جمله محبوب ترین هنر دستی در کشور ترکیه شناخته می شود.

بسیاری از اساتید صنایع دستی قلمزنی در اصفهان این سبک هنر را در دسته صنایع دستی قرار نداده و این عامل باعث شده همچنان مجوز تولید کارگاه صنایع هنری ارائه نگردد.

قیمت صنایع دستی الماس تراش بسیار بالاست و تنها با اختلاف ۱۰ درصدی با فیروزه کوبی روی مس رقابت قیمتی دارد.

گذشته از مباحث کارشناسی صنایع دستی الماس تراش ها با رنگ مس و مشکی از پرطرفدارترین دست سازه ها به ویژه در فروش و تولید ست های مدیریتی لوکس شناخته می شود.